Non é nada sinxelo de explicar… Os días comezaban a ser máis longos, e as noites máis curtas. Era neste tempo cando Lola sentábase moi preto do mar. Dáballe por contemplar unha paisaxe tan fermosa que as mesmas palabras non serían quen de reproducir. O miradoiro de Lola estaba nun alto e aínda que a súa aldea non tiña mar ela contaba que dende alí se ollaba Fisterra.
Cando Lola saía do colexio ía correndo á casa do seu avó, gustáballe moito que lle contara historias de mariñeiros mentres tomaba a merenda. Cando remataba ía a súa casa e estaba ata tarde no miradoiro, gustáballe imaxinarse historias. As veces imaxinaba que era mariñeira e que viaxaba no seu barco por todo o mundo. De súpeto, viu achegarse cara ela un barco pirata, pensou que era froito da imaxinación, pero iso era verdade!
Un barco pirata, un barco pirata! berraba. Tiña medo, entrou na casa e avisou aos seus pais, os seus pais non lle creían, dicían que non podía chegar un barco dende o fin da terra, que non era posible e que fora para cama. Lola non sabía que facer…
A pesar de todo, seguía indo ó miradoiro a ver o mar e as olas pero alí non había nin mar nin olas. Desta vez imaxinou que dende o monte máis alto de Cee podía tocar a parte máis saínte da Península Ibérica, o faro de Fisterra. Estaría alí o barco pirata?
Un sábado pola tarde despois de facer os deberes foron ela mailos seus avós, ó alto do miradoiro. Como conseguiron chegar? ninguén o sabe, o caso era que estaban alí. Lola comezou a chamar polos seus avós xa que ela se adiantara, tiña un paso máis lixeiro. Ese día a gran sorpresa foi que un barco de grandes dimensións estaba a piques de afundirse. As persoas que ían nel afogarían. O seu avó chamou ó 112 polo teléfono e aínda que tardaron un anaco conseguiron rescatalos. O luns cando chegou o colexio contoullo os seus amigos e a súa profesora, e non llo creían.
Lola pasou o día sen a penas abrir a boca. Tiña que acadar o xeito de que os demáis souberan o que acontecía no miradoiro. Ese día non tivo gañas de ir e despois de rematar as tarefas meteuse na cama. Nun anaquiño quedouse durmida, pero durante toda a noite sufriu terribles pesadelos. Nos pesadelos aparecían os seu pais, a profe, os compañeiros e compañeiras… todos ríndose a gargalladas e mofándose dela.
Cando se levantou ó outro día, ocorreu algo fantástico, estaban os seus avós e os seus pais agardando dela, para dicirlle que non se preocupase, que o do barco pirata era verdade. Ese día pola maña moi cedo subiron o alto do monte e de súpeto víase claramente unha paisaxe fermosísima tal e como ela a imaxinaba. Propuxéronse ir todos xuntos ata alá e ao chegar a grande sorpresa foi que estaban todos os seus compañeiros esperándoa. Todo a xente que máis apreciaba esta con ela e podía ver o mesmo. Era tan real que parecía que todos formaban parte do reparto dunha película. Esa mesma noite nos seus soños imaxinaba que era a protagonista dun filme de piratas, e que nese intre estaba a ser secuestrada. Quen iría a rescatala? O seu ben querido avó? Manolo, que así se chamaba o seu avó foi mariñeiro, coñecía o mar como a palma da man. Lola estaba asustada, pero de súpeto alguén comezou a chamala. Lola, Lola! Esperta, hoxe é o día do teu cumpreanos, e como regalo imos a ir a praia. Non o podía crer, estaba tan contenta que comezou a preparar todo para cando chegase o momento. Antes de marchar cara a praia foi correndo a casa do seu avó, a contarlle a noticia. Pasarían a tarde nun dos lugares do seus soños, ese sitio tan anelado era o mar de Fisterra.
Cando chegaron a praia esperáballes unha festa na súa honra. Lola coa emoción púxose a chorar. Sentouse nunha rocha e comezou a mirar para o infinito, alá o lonxe podíanse ver unha manda de golfiños que non era a primeira vez que aparecían. A que lle recordaban os golfiños? Probablemente a algunha das historias que tiña lido. Sen pensalo dúas veces tirouse ó mar e nadou e nadou ata que chegou a unha zona que estaba deserta, pechou os ollos e espertou no seu cuarto. Premeu o botón do ordenador e buscou en internet información sobre a sequía dos mares. Nunha páxina falaban do cambio climático, que estaba a producir a sequía dos océanos.
Se o mar secaba os peixes morrerían. Contoullo a Manolo e propúxolle que chamaran o acuario da Coruña para que recolleran as especies que estaban a piques de desaparecer. A mañá seguinte chegaron uns barcos ó porto de Fisterra para levar os animais. Dende hai tempo uns barcos moi grandes chegan a nosa terra cheos de auga doutros océanos. Cada día sube o miradoiro para comprobar como o nivel do mar vai subindo. Un día estando na famosa Praia coñeceu a unha nena chamada Nuria que estaba a pasar as vacacións na costa da norte e estiveron xogando xuntas. Un día tivo que marchar para Madrid. A última tarde que estiveron xuntas na Praia. Lola quixo mostrarle o seu maior tesouro, un pequeño conto rodado escrito polos seus compañeiros. O conto rodado o fan moitas persoas ao mesmo tempo. Nuria díxolle: Eu quero ter un. Voulle dicir a miña mestra se o podemos facer. O que teño nas miñas mans é fantástico. Se algo tes que saber, é que non pode ser de calquera cousa. Pola noite podes vir a velo. Lola e Nuria quedaron no parque arredor das once da noite. Moitísimas estrelas brillaban no ceo, oscuro, oscurísimo… Cando Lola foi a abrir o conto pareceulle que a luz saía do conto, moitas mais estrelas sairon, unha delas era amárela! Era moi xoguetona e estivo a punto de chorar contra unha pequeña árbore.
E así foi, a estrela bateu contra a árbore e caeu. Entón sentiuse un ruido, Lola foi a ver de onde procedía o ruido, cando encontrou a estrela vermella Lola quedou coa boca aberta. A estela romperá! Desde entón, Lola cada tarde iba coa súa amiga a ver a Fisterra todos os animais mariños, ata que un día apareceu unha balea grande que viña cunha balea pequeña para refuxiala debaixo dun barco pesqueiro. Elas se quedaron asombradas e foron correndo a contarllo ao avó de Lola. O avó non o creía ata que lle dixeron que fora a velo, pero él non quería ir. Entón elas foron e sacaron unha foto as baleas. Marcharon a casa do avó e lla ensinaron, pero o avó non lle creían ata que saíron da casa co avó indo para Fisterra e alí estaban as baleas. O avó desvaneceuse na orilla de repente unha balea colleuno e levouno máis lonxe e alí, coa súa aleta mollouno, tocouno e o avó despertou.
Entón decatouse de que estaba coa balea, púxose moi nervioso e intentou nadar onda a orilla, intentouno, intentouno e o conseguiu, nadou e nadou ata que chegou a orilla. Lola axudouno, chegaron a casa, Lola chamou a súa avoa, que estaba na cama durmindo, para que lle fixera algo quente para o avó, pouco a pouco o avó colliu catarro e púxose enfermo, entón a avoa levouno ao hospital. Lola estaba moi triste porque o seu avó estaba enfermo, decidiu poñerse xunto a orilla do mar, porque o mar relaxáballe. Xa estaba cansa de mirar o mar e decidiu volver a casa dos avós. Xusto nese momento apareceron o avó e a avoa. Lola preguntoulle o avó como estaba, e o avó díxolle que estaba moi enfermo e que tiña que tomar moitos medicamentos. Cando volveu a súa casa acordouse do seu avó, pensou se estaría ben, viu unha foto e sentiu que estaba moi triste. Dende a primeira vez que decidira subir ao monte ata o momento pasaran moitas cousas, ningunha tan tráxica como a que estaba a acontecer nese momento. Seguía subindo ao miradoiro para xa non era capaz de imaxinar nada.
Por desgraza aquelas historias non eran nin a metade de boas que as do seu avó. Rogoulle aos seus pais que a deixaran visitar ao seu avó. Eles dixéronlle que si, e Lola marchou moi leda, pero sabía que non podía esperar boas novas. A fatal noticia foi que o seu avó morrera e que a súa avoa volvérase tola de sufrimento. En canto Lola soubo disto correu ata o miradoiro onde chorou a tarde enteira e un chisco da noite. Cando comezaron a aparecer as primeiras estrelas as lágrimas de Lola se secaron. Fíxose unha promesa: nunca esquecería o seu avó. Recordaríalle as seus fillos e os seus netos como o mellor mariñeiro contacontos da historia. Cando levantou a cabeza asistiu a un espectáculo impresionante, as súas lágrimas remataran de encher o mar de Fisterra que antes se secara. Por un intre volveu a praia dos seus soños, o mar estaba tan fermoso coma sempre. Aquela praia caracterizábase por ter unha chea de bolos, unhas pedras pulidas polo mar e polo vento. No lugar dos bolos atopou os tesouros máis fermosos que creou a humanidade durante todolos tempos: contos rodados. Contos que van de man en man, contos pulidos polos ollos e polas mans dos lectores máis variopintos. Os contos froito dos soños de todas aquelas persoas que subían o alto do monte e dende o miradoiro contemplaban os sucesos máis incribles.
Conto contos, contas contos, conta contos, contamos contos, contades contos, contan contos… contos contados, contos rodados.
No hay comentarios:
Publicar un comentario